Sala nr. 1

Jest to największa z sal egzaminacyjnych, składa się z 12 ławek ustawionych pod jedną ze ścian w dwóch rzędach po 6. Środek sali ma jakieś 15m2 co jest na tyle duże że umożliwia spokojne prezentowanie przeróżnych technik i taktyk bojowych podczas zajęć w tej sali.

Drzwi zostały delikatnie uchylone a w powstałej szparze pojawiło się moje oko. Po zorientowaniu się co znajduje się w sali, otworzyłem drzwi szerzej po czym wkroczyłem do środka. Rozejrzałem się wokoło. Nie dostrzegłem żywej duszy, więc wzruszyłem po raz kolejny dziś ramionami po czym podszedłem do jednej ze ścian, naprzeciwko ławek. Oparłem się o nią, chowając usta pod płaszczem, a moja ręka natychmiast wystrzeliła w kierunku woreczka z gliną. Czas czekania...

Po dłuższym oczekiwaniu drzwi się otworzyły i do środka wszedł mężczyzna z dość krótkimi lecz na tyle długimi blond włosami że zasłaniały mu oczy. Odgarnął włosy z oczu i spojrzał na Ciebie swoimi zielonymi oczami, uśmiechnął się jednak widać było że nie jest dobry w okazywaniu emocji, podszedł do Ciebie i wyciągnął w twoją stronę ręke- Witaj, jestem Kazuhiro, jestem odpowiedzialny za sprawdzenie czy nadajesz się na to by zostać geninem w naszej wiosce. Możesz mi powiedzieć jak się nazywasz?- włosy znowu opadły mu na oczy ale nie odgarnął ich tym razem.

Odepchnąłem się delikatnie od ściany na widok zbliżającego się Shinobi. Gdy podszedł, przez chwilę nie poruszałem się obserwując uważnie ręce mężczyzny.
- Katsuhito Higoshi - odparłem na jego pytanie, lecz nie uścisnąłem jego dłoni.
Poczułem dziwne napięcie. Wiedziałem że ten człowiek powinien znać tak podstawowe informacje na mój temat jak chociażby imię i nazwisko więc potraktowałem to jako próbę przełamania lodów. Nie zamierzałem mu tego ułatwiać.
- Na czym będzie polegał egzamin? - zapytałem cicho, jednak nie na tyle by nie usłyszał.

Mężczyzna uśmiechnął się ponownie, tym razem mięśnie jego policzków nie były napięte, naprawdę był rozbawiony i chociaż wydawać by się mogło że spod tych włosów nic nie widzi, to jednak on zdawał się nie być nimi zbyt przejęty. Na twoje pytanie wzruszył ramionami i odpowiedział - Egzamin to takie brzydkie słowo, pomyślmy o tym bardziej jak o herbatce w akademii. Chciałbym porozmawiać, zobaczyć jaki jesteś, dowiedzieć się jakie masz plany, ambicje. Poprostu Cię poznać. Ot, taki jest mój styl przeprowadzania egzaminu.- Powiedział to odwracając się do Ciebie plecami. Ruszył w stronę ławek po czym usiadł przy stole i wskazał tobie miejsce obok siebie w tej samej ławce.

Westchnąłem głośno. Czyli Egzamin polegał nie tylko na zaprezentowaniu swoich umiejętności, lecz również by nie być podejrzanym o szpiegostwo dla innej wioski? A może... ten Egzamin jest ustawiony specjalnie dla mnie, ponieważ wszyscy już znają moją historię?
-A więc gdzie jest ta herbatka? - zapytałem głupio. Jeśli chce mnie poznać, niech mnie zmusi.
Ruszyłem w jego kierunku po czym usiadłem obok. Nie patrzyłem na niego, choć wiedziałem że to błąd. Mój brat zapewne nie byłby dumny z tego jak zacząłem traktować to spotkanie. Ale zgrywanie głupiego dzieciaka z wielkimi planami... to jest coś. Ciekawiło mnie jak to wyjdzie.
-Czy mógłby Pan najpierw opowiedzieć o sobie? - zapytałem niewinnie.

Blondyn obrócił się wraz z krzesłem w twoją stronę i odgarnął jedną ręką oko lustrując Cię od góry do dołu. -No cóż, skoro Ci tak na tym zależy. Jak już mówiłem jestem Kazuhiro, jestem Jouninem i urodziłem się poza Konohą, jednak moja rodzina przeniosła się tutaj gdy nasz dom został zniszczony podczas wojny. Od tamtej pory ćwiczyłem ciężko by nie dopuścić więcej do takich sytuacji dla innych osób. Chce ochronić tych co nie będą potrafili ochronić sami siebie. - Uśmiechnął się spoglądając w okno znajdującę się po drugiej stronie sali. - A ty? Co możesz o sobie opowiedzieć?- Spytał odwracając głowę w twoją stronę, oczy znowu miał zasłonięte.

Końcówki moich warg uniosły się ironicznie.
- Niech Pan zamieni naszą rangę i ma Pan moją historię - odrzekłem rozbawionym tonem.
W dalszym ciągu na niego nie patrzyłem. Mój wzrok skupiony był na ścianie przede mną. Wiele było możliwości... albo historia tego człowieka naprawdę była zbliżona do mojej, albo znał ją i dostosował się do sytuacji. Świadczyło to o nim dobrze, nieważne która opcja była prawidłowa. A może obie? Nie chciałem jednak pomagać mu w realizacji swojego celu.
- Jednak... - odezwałem się po krótkiej pauzie - Moja rodzina nie mogła się przenieść cała. Zostałem tylko ja i brat.

Kazuhiro nadal patrzył w okno, po krótkiej chwili milczenia odezwał się -Niestety, wojna zawsze zbiera okropne żniwo, dlatego chce nie dopuścić do następnej, jeśli kiedykolwiek miałaby nastąpić. Chce pomagać ludziom po to by jak najmniej było ludzi takich jak ja, czy ty. Zwłaszcza jak Ty. Musiało być wam ciężko dorastać samotnie. Jestem pełen podziwu że udało wam się tyle wytrwać. Jak myślisz byłbyś w stanie obronić kogoś?- Spytał obracając głowę w twoją stronę

Zamknąłem na chwilę oczy, zastanawiając się na odpowiedzią. Mój brat uczył mnie że gdy Twoi kamraci liczą na pomoc, nie można ich zawieść. Trzeba zrobić wszystko bo nie ucierpieli przez niekompetencję. Przez chwilę wyobraziłem sobie mego brata który umiera na moich oczach... jego pełne bólu oczy, grymas na twarzy...
- Potrzebuję mocy by kogoś obronić - odparłem cicho. Był to prawie szept - Siły, umiejętności. Muszę określić swój styl walki. Ale nie wszystko trzeba bronić siłą.
Westchnąłem cicho. Nasz świat był tak skomplikowany...

Twoje westchnięcie zostało skwitowane krótko -Owszem, ale jeśli nie nauczysz się bronić, nie zdobędziesz siły- W tym momencie zorientowałeś się że Kazuhiro wykonał gwałtowny ruch w twoją stronę. Otwarta ręka zrzuciła Cię z krzesła tak że wylądowałeś na ziemi między ławkami. Kazuhiro wstał z krzesła i skierował się na środek sali mówiąc -Sprawdźmy na ile jesteś w stanie wykrzesać z siebie sił.- Po czym obrócił się na pięcie i ustawił w pozycji bojowej. Wyglądało to conajmniej śmiesznie, jego włosy zupełnie zasłaniały mu oczy, a on zdawał się nimi nie przejmować. -Żadnych technik, żadnych ostrzy, spróbuj za wszelką cenę mnie pokonać, trafić, cokolwiek. Jeśli nie będzie w tobie ambicji by nie dopuścić by inni przeżyli to co ty, to ja nie pozwolę Ci nawet o tym marzyć.-

I tyle z całego treningu mojego brata. Zaskoczenie przez potencjalnego przyjaciela... brawo, Katsuhito. Podniosłem się z ziemi, rozpinając przy tym płaszcz. Rzuciłem woreczek z glinę na bok, tuż obok Wakizashi. Jeśli bez broni... nie będę tego potrzebował. Przyjrzałem się najpierw mojemu przeciwnikowi.
Jest bardziej doświadczony, zapewne dużo silniejszy i szybszy. W otwartej walce nie miałem żadnych szans go trafić. Jednak czy taki był cel? Musiałem spróbować. Wykorzystać zdolność do improwizacji. A więc niech będzie.
Rozpiąłem płaszcz po czym wysunąłem prawą nogę nieco do przodu. Skrzywiając nieznacznie ciało w bok wyobrażałem sobie kolejne kroki które wykonam. Obserwując uważnie przeciwnika zdałem sobie sprawę że będę musiał wziąć pod uwagę również dynamiczną zmianę planów.
Oszacowałem dystans który nas dzieli. A potem zrobiłem kilka szybkich - moim zdaniem - kroków w kierunku Kazuhiro. Próbowałem się zbliżyć na tyle, by jeszcze tylko jeden krok dzielił nas od siebie.

Kazuhiro wydawał się dostosowywać do odległości, nie oddalał się, ale im bliżej byłeś tym bardziej zmieniał ustawienie swoich nóg i rąk. Wyglądało na to że czekał na twój ruch, ale mimo wszystko nie byłeś w stanie stwierdzić tego na pewno, miał neutralną minę plus nadal włosy zasłaniały mu oczy. -Pokaż mi jak bardzo nienawidzisz tych którzy zabrali Ci twoją rodzinę, chce zobaczyć czy będziesz w stanie ochronić rodziny innych osób.- Powiedział w momencie gdy zbliżyłeś się do niego na odległość kroku.

Wyciągnąłem prawą rękę z rękawa. To był przeciwnik którego nie wolno było lekceważyć. Potem poruszając się najszybciej jak potrafiłem zrobiłem krok lewą nogą jednocześnie prawą ręką (tą którą wyciągnąłem z rękawa) zadałem cios mierząc w przeciwnika. Zaatakowałem całym ciałem, dlatego ciało ruszyło za kończyną. Wykorzystując to, wyciągam również lewą rękę. Płaszcz powinien zsuwać się powoli na ziemię, lecz złapałem go lewą ręką.
A więc... Z prawą ręką wystrzeloną w Sensei'a, lewą trzymając płaszcz, z ciałem przekrzywionym w bok (po ataku) ja wdrażam swój plan w życie i ciekawi mnie jak Sensei zablokuje cios.

W momencie gdy twoja prawa ręka leciała w niego, on podbił się lewą nogą, przez co jego ciało poleciało w prawą stronę. Obrócił się bokiem do Ciebie, po czym lewą ręką złapał twoją prawą w nadgarstku przy czym natychmiast kucnął po czym gwałtownie się podniósł uderzając twoją lewą stronę ciała barkiem jednak nie włożył w to zbyt dużo siły, bardziej chodziło o oderwanie twojego ciała od ziemi co, biorąc pod uwagę różnicę wiekową nie powinno być problemem. Umożliwiło mu to pociągnięcie twojej prawej ręki i przerzucenie Ciebie przez swoje ramię, co powinno zakończyć się twoim uderzeniem plecami o podłogę.

Szybując w przestworzach, rzucony przez Kazuhiro w głowie miałem tylko jedną myśl. "Nie tak szybko". Nie chodziło mi to jednak o samą szybkość przeciwnika, lecz o jego niedbałość. Przerzucenie? Doświadczyłem tego wiele razy podczas walk z bratem.
Podrzuciłem płaszcz wysoko w górę, wyginając przy tym rękę pod dziwnym kątem. Według moich obliczeń powinien upaść za jakieś trzy, góra cztery sekundy. Na Sensei'a. Wątpiłem by nie zauważył tego szczegółu, jednak moja w tym głowa by nie zdał sobie sprawy z jego wagi.
Mając lewą rękę wolną, obróciłem ciało w locie sprawiając że odbiłem się tą ręką od ziemi, lądując kilka kroków od przeciwnika. Mając obie ręce wolne i ogień w oczach skoczyłem płytko w kierunku przeciwnika. Schyliwszy się starałem się podciąć jego nogę, chociaż nie miałem nadziei że ten manewr się uda.